A LA SOMBRA DE LAS PALMERAS....

El Buen Oasis existe sólo ahora

Mañana las dunas serán otras, igual que otras serán las olas que ya no cogeremos.

El buen oasis es un estado para desconectar del tiempo y del espacio.

El buen oasis es ese estado en el que tienes ganas de reír , saltar , gritar, llorar...
ese estado en el que de repente eres consciente,

Eres AMOR , eres sólo energía
y
fluyes elegante!




Un segundo.

Chega a fin do ano económico, que a fin de contas, é o que nos regula.
O calendario marca á hora de peche de libros e balances, marca datas de inventarios, tempo facer ben as contas anuais.
Analizar o debe e o haber e calculala rentabilidade do ano.
Cumprir a legalidade.

Chega a fin do ano.

E tempo de distinguir os feitos dos soños.
Observar as consecuencias dos primeiros e considerar as oportunidades de acadar os segundos.
Comparar os recursos cos que contas neste momento para individualizarte, para entenderte, para na tua responsabilidade, sen influencias, tomar a TUA proxima decisión.
Descompoñer os grandes riscos en pequenos pasos para ver mellor os baches e as curvas (unhas con mais visibilidade que outras) do teu camiño.


Das 23:59:59 ás 00:00:00
morre un segundo, un minuto, unha hora, un día, un mes, un ano...
Das 23:59:59 ás 00:00:00
Nace un segundo, un minuto, unha hora, un día, un mes, un ano...

Un segundo é tempo suficiente...

Nun segundo MORRES E RENACES

Esta noite os medos e ilusións compartirán cea contigo.
Os temores do "cambio de ano" brindarán delirios de cristais coas fantasías futuras.
O pánico polo que traerá o ano novo, contará cuartos co asombro das cousas asombrosas que atoparás no novo ano.
O espanto polo descoñecido comerá a primeira uva e as utopías da imaxinación alimentarán á última badalada.


É tempo de reflexión.
De analizar e sorrir co que xa fixeches, e tomar boa nota do aprendido.
É tempo de imaxinar futuras correrías
tempo de saber que todo comeza hoxe,
porque hoxe é o primeiro día do resto da túa vida...




Saude e boas ondas na praia e na vida para o 2010!!


NINGUEN


A falta de olas....

... buena es la diversión.

Y como el otro dia el mar no bombeaba con esplendor, decidimos disfrutar de una ola pequeñita y tablonera y/o especifica para tablas con volumen.
Baño tranquilo entre amigos, entre sonrisas y "waipauts".
Mientras no cambian mares y vientos, seguimos probando las posibilidades de la Canon D10.

Bastiagueiro desde el agua from daniel alvite on Vimeo.

O BANDULLO

Por si todavía no tienes muy claro que cenar mañana...

"O Bandullo"

Se trata de un blog de cocina hecho con mucho cariño donde podrás percibir la influencia de los aires marineros que acercan nuestros gustosos manjares hasta las manos de Victor, para que él con su sapiencia y buen hacer, los convierta en arte gastronómico.
Carnes,pescados, platos vegetarianos, marisco de mar y de cortello...
Si te gusta la buena cocina horneada al fuego lento pincha aquí

Aprovechando una de las recetas de "O Bandullo" desde EL BUEN OASIS, una propuesta de plato ideal para surfistas:

"Espaguetis con salmón, langostinos y espinacas"

Información nutricional:

Los espaguetis nos aportarán hidratos de carbono, indispensables para dotar de energía a nuestro organismo, y fundamentales porque gastamos mucha energía en las olas y hemos de recuperarla.
Además al acompañarlos con productos del mar, ricos en proteínas de alta calidad y minerales, ayudaremos a nuestros músculos a mantenerse en forma.
Con las espinacas aportaremos a nuestro cuerpo vitaminas y minerales, sobre todo vitaminas del tipo A, B y C, y calcio, hierro, magnesio, potasio, sodio y también fósforo en el apartado mineral.

Cocina sencilla, nutritiva y fácil de elaborar.




Maikin-of

FELIZ SURFINDAD!!






El buen Oasis te desea unas muy muy felices navidades en compañia de tus seres queridos y que Papa Noel, San Nicolas, Santa Claus, Papai Noel o El Olentxero te traigan todo lo que desees, y todo lo que necesites.


Que los regalos vengan en forma de marejadas ordenadas con vientos terrales, acordes surficos a la luz de la luna , fotografías magicas en espumas orilleras o letras tubulares perdidas en verdes y profundas cavernas...


Bo Nadal e Boas Ondas!

LA NAVIDAD Y EL SOLSTICIO DE INVIERNO (reflexionando)





En ocasiones me cuestiono sobre el consumismo consentido que existe en ciertas epocas del año.
Es como si una obligación incoscientemente justificara, solo por el hecho de comprar un obsequio, nuestras acciones durante el último año.
Luego nos quejamos, que si el trafico es imposible en esta epoca del año, que si estuve 2 horas para buscar aparcamiento, que si el centro comercial estaba abarrotado, que si...
Lo disfrazamos de fiesta religiosa cuando lo que queremos es estar de vacaciones, desconectar del trabajo ( el que puede) y pasar nuestro tiempo con los seres queridos( lo cual es muy sano y necesario)

Sin embargo cada año en el periodo navideño se produce un pequeño apocalipsis.
Como si fin de año fuera sinonimo de fin del mundo!
Como si el último segundo del año fuera el último momento de tu vida y la de tus familiares para compartirla con ellos.


Es como un miedo sutil a no poder llegar el próximo año a repetir vendimia gastronomica.


Me resulta curioso.



Eso sí, después de esto, campanadas, uvas, borrachera, Año nuevo, vida nueva, y hasta el año que viene!! ( haber si estamos todos)...

=============

Por otra parte regalar me parece una acción maravillosa.
No hay nada como dar sin esperar nada a cambio, disfrutar simplemente del hecho de dar y alegrarle el mundo a la persona a la cual regalas.
Es magnifico!


Sin embargo, prefiero un regalo sentido, pequeño, simbólico y sencillo cualquier día del año que no un maremagnun de cajas, embalajes y papeles arremolinados alrededor de nuestro contenedores en estas epocas...


Luego, en enero, nos acordaremos nuevamente de la crisis , en febrero del cambio climatico y en marzo, después del primer trimestre, nos quejaremos de los niños, adolescentes y jovenes de ahora y de su (mala) educación y de su (falta de) respeto.


En abril semana santa, en mayo gimnasio para ponerse a tono para el verano y en junio elevaremos nuestras oraciones hacia nuestro veneradismo San Juan y a su fuego redentor..


Dedicaremos julio a fiestas y verbenas, agosto a mostrar los resultados del gimnasio y septiembre a llorar nuestras penas por el sindrome post vacacional.


Octubre gastronomico, noviembre para los muertos y en diciembre, un año más, nos volveremos a acordar de los vivos...


Mundo de locos!




=============



Y por fin, llegamos al titulo del post!


En esta ocasión surfeando con mi curiosidad por los rompientes de la World Wide Web y buscando sobre los orígenes de estas fechas me he encontrado con un interesante artículo sobre la navidad.


Es interesante plantearse a veces, de donde venimos y como hemos llegado hasta aqui...


Disfrutenlo:


LA NAVIDAD Y EL SOLSTICIO DE INVIERNO



El día de Navidad se conmemora el nacimiento (la natividad) de Jesús. Tal aniversario…, ¿se basa en una fecha histórica? ¿Existe una relación entre esta fiesta cristiana y el solsticio de invierno?

Navidad significa “día de nacimiento”. Entonces, podemos decir que el astrólogo tiene en cuenta la Navidad de cada persona para calcular, establecer e interpretar una carta astral.

Sin embargo, como sabemos, la Navidad designa concretamente la fiesta de la natividad de Jesús, celebrada por los cristianos; aunque, actualmente, se ha ido perdiendo poco a poco su carácter religioso en favor de un ritual un tanto folklórico, una costumbre desprovista de fundamento, que ya no significa gran cosa, hasta tal punto que el mito, la leyenda, los símbolos y la historia se confunden y provocan confusiones en nuestras mentes.

La historia que ocupa estas líneas no es la de la Natividad de Jesús, sino la de esa fiesta, religiosa para algunos, social para otros, que todo el mundo celebra la noche del 24 al 25 de diciembre y que es, sobre todo, la ocasión de hacerse regalos.

EL SOLSTICIO DE INVIERNO

Si consultamos el calendario, observamos que, sin fallar un año, la noche de Navidad tiene lugar dos o tres días después del solsticio de invierno, la noche más larga del año, que marca el instante en que la Tierra se encuentra en el punto más alejado del Sol. Es el primer día del invierno, momento en que el Sol entra en Capricornio en el zodíaco y que anuncia simbólicamente el renacimiento del día, la resurrección del Sol, ya que es a partir de dicho instante cuando los días se irán alargando y las noches se irán acortando, hasta el equinoccio de primavera, cuando la luz triunfa frente a las tinieblas, y el día es más largo que la noche.

LAS CELEBRACIONES DEL SOLSTICIO DE INVIERNO

El día del solsticio de invierno era una jornada de celebración en muchas civilizaciones antiguas de todo el mundo, en las que el culto al Sol tenía un papel predominante. Sin embargo, es falso que nuestros antepasados los celtas -de quienes descienden numerosos pueblos europeos- celebraran los solsticios y los equinoccios.

En efecto, aunque los solsticios de invierno y verano y los equinoccios de primavera y otoño se encontraban en el calendario silvestre celta, y eran destacados mediante los cuatro árboles cardinales -el haya (solsticio de invierno), el roble (equinoccio de primavera), el abedul (solsticio de verano) y el olivo (equinoccio de otoño)-, según el estudioso M.L. Sjoestedt el “1 de noviembre y el 1 de mayo (de cada año) dividen el año en dos estaciones, la estación fría y la estación caliente. [... ] El calendario celta no se basa en el año solar, en los solsticios y equinoccios, sino en el año agrario y pastoral, en el comienzo y en la finalización de las labores de cría de ganado y del cultivo.

Por consiguiente, en el mundo mítico de los celtas dominan las diosas de la tierra, mientras que las divinidades solares prácticamente no existen”. En cambio, si dirigimos la mirada (hacia Oriente, vemos que, tanto en Babilonia como en Egipto, el Sol era loado absolutamente como a un dios. El faraón Amenofis IV más conocido como Akhenatón, fije objeto de culto por los adeptos a Amón-Ra, la primera religión monoteísta conocida y que data del siglo XIV/ a.C.

En todo caso, parece más o menos establecido históricamente que fije el emperador romano Aurelio quien, en el siglo III de nuestra era, declaró el 25 de diciembre día de la fiesta del Sol (Natalis Solís Invocti o nacimiento del sol invicto), para celebrar el culto a Mitra, muy apreciado por las legiones romanas y cuyo origen parece remontarse a los persas al menos seis siglos antes de Jesucristo, pero no podemos afirmar que, en aquel tiempo, se tratase de un dios exclusivamente solar.

Sin embargo, es inevitable comparar el Mitra de los persas y el Mitra del hinduismo, divinidad solar que junto con Varuna, regente de la noche, son los guardianes del Ciclo y la Tierra, según los Vedas (textos de la doctrina sagrada de los hindúes cuyo origen se remonta al año 1500 a-C-)-

Por otro lado, los romanos celebraban sus saturnales del 17 al 24 de diciembre, y el 25 de diciembre correspondía precisamente al día del solsticio de invierno en el calendario romano. Sin duda fue así como el día del “nacimiento del sol invicto” se transformó en el del “nacimiento de Cristo” para los romanos convertidos al cristianismo.

También históricamente, Constantino, el emperador romano fundador de Constantinopla, hizo que las fiestas paganas del Imperio de Occidente se convirtieran en fiestas cristianas. El día del nacimiento de Jesús, según los cristianos, que entonces celebraban el bautizo y la Epifanía el mismo día -es decir, la “aparición” del lucero del alba (Venus) anunciando el nacimiento de Jesús a los Reyes Magos (recordemos que eran astrólogos, divinos y magos)-, coincidiendo con el de las fiestas paganas del solsticio de invierno, fue el día elegido para celebrar la Navidad.

¿De dónde proviene el árbol de Navidad?

En tiempos de los celtas, la noche del 21 al 22 de diciembre, es decir, el solsticio de invierno, era llamada “noche del abeto plateado”. En ese día, los celtas tenían la costumbre de quemar un enorme tronco de abeto. Esta costumbre ha perdurado hasta hoy a través de muy diversas variantes, que comprenden desde el tan difundido y ornamental arbolito de Navidad, hasta el obsequioso fió, tronco que los niños catalanes golpean en Navidad y del que brotan milagrosamente ricas golosinas y regalos.

¿Por qué nos hacemos regalos por Navidad?

Esta costumbre se remonta a las saturnales romanas, en las que el culto al Sol tenía un papel predominante y que se celebraban entre el 17 y el 24 le diciembre, durante el solsticio de invierno. A lo largo de dichas fiestas en honor a Saturno, todos los papeles de la sociedad romana se invertían: los esclavos se convenían en amos y éstos quedaban a su servicio. Se autorizaban todos los excesos y libertinajes. Finalmente, los participantes en estas saturnales se ofrecían regalos el 25 de diciembre, celebrando así el primer día del año: el Día del Año. Parece correcto afirmar que la fiesta de los Locos – en la que se inspiran nuestros carnavales-, que se desarrollaba en la Europa medieval, hasta el siglo XV, entre el día de Navidad y el de la Epifanía, era una prolongación de las saturnales romanas.

¿Conocemos la fecha exacta del nacimiento de Jesús?

No, ya que existe mucha controversia referente a este tema; pero los historiadores subrayan que forzosamente nació antes de la muerte de Herodes1, llamado el Grande, en el año 749 de Roma, es decir, en el año 4 antes de nuestra era. En cambio, su crucifixión se sitúa, aunque sin ninguna certeza, probablemente el 7 de abril del año 30 o 33 de nuestra era, bajo Poncio Pilato, el procurador romano de Judea.




====================


Saudos e Boas ondas!!

AIRE DE JAH

De todo corazón te deseo que descubras tu camino, y tengas fuerzas suficientes para continuar en los cruces que te encuentres.
De todo corazón te deseo que descubras TU verdad, y sepas respetar la verdad que no sea tuya.
De todo corazón te deseo que tengas el valor de luchar por tus sueños, y la templanza para aceptar los sueños de los otros.
De todo corazón te deseo que tengas el valor de ser feliz, y que tu sonrisa sea libre ante la tristeza.
De todo corazón quiero darte las GRACIAS por compartir conmigo tu tiempo, tu esperanza, tu sueños y desastres.
Gracias por compartir aquella ola, aquella cena o aquel concierto.
Gracias por compartir aquel abrazo, aquella mirada o aquel beso.
Gracias por estar. Gracias por ser.

Gracias A TI por ser parte de las 4975 visitas que contabiliza EL BUEN OASIS desde que la semilla fue plantada hace menos de un año hasta este mismo instante.
GRACIAS DE TODO CORAZÓN.
===========================
Y de repente y casi sin darme cuenta, esta entrada, la entrada nº 100.
Entrada que es más tuya que mía.
Y con la que además de agradecerte quiero regalarte un presente en forma de canción y compartir contigo un poquito de AIRE DE JAH



Flotando en Sabon.(calidad mejorada)

Seguimos investigando y probando cositas nuevas.
En esta ocasión en colaboración con GREENROOM VIDEO hemos hecho un pequeño video para seguir analizando la capacidad de la nueva camara acuática.

Comentaros que la calidad que da la CANON D10 es más alta que la que podréis observar en el video, pero por cuestiones técnicas hemos tenido que editarlo a baja calidad.

Pequeñ@s piratillas de agua salada... espero que os guste este pequeño experimento

Flotando en Sabon (calidad mejorada) from daniel alvite on Vimeo.

Cesar de Centi en Concerto



Familiares e amigos amantes da música de autor:


CANTAUTOR: CESAR DE CENTI
PERCUSIÓN: Mou

DATA: Hoxe, Venres 18 de Decembro na Fábrica- Perillo, Oleiros-
HORA: 20:30
LUGAR: A Fábrica- Perillo, Oleiros-




Deixovos tamén a nota de prensa


· O Concello de Oleiros organiza o 18 de decembro o concerto de Cesar de Centi.



O Centro de Información Xuvenil, organiza o concerto de Cesar de Centi, que se encadra nas actividades que se veñen organizando con motivo do Día Internacional da SIDA.



Cesar de Centi é un cantautor coruñés que comezou a súa traxectoria artística no 2001. No 2008 saíu á luz o disco “Principios y declaraciones” xunto con José Luis Paz. Ao longo da súa traxectoria compartiu escenario con músicos de referencia da nova xeración de cantautores como Luis Quintana ou Marwan e outros xa consagrados como Carlos Chaouen.



O concerto que terá lugar o venres 18 de decembro na Fábrica, en Perillo, dará comezo ás 20:30 horas e a entrade é de balde.
***************************
Xa sabedes, se non tedes plans para hoxe e gustades dos cantautores, estades invitados a achegarvos pola Fábrica.
Bo fin de semana!
e BOAS ONDAS!

Homo Consumus



Visto Aqui

Tuvieron que mojar sus alas.

Como cada día, esperaban en la orilla observando la marea.
Como tantas otras veces el mar estaba en calma...
Sus ojos, todavía noctambulos y entreabiertos, se hipnotizaban con el ir y venir del vaiven de los oceanos...

No había mucho que hacer en aquel tiempo : veían salir el sol, conseguian el sustento, se encontrar con su grupo de iguales y en compañía disfrutaban de los atardeces.
Vivían ajen@s a los cambios sociales, culturales y economicos. No les importaban.
Tenían sus propios rituales, sus costumbres, sus manias.
Eran grupo, independientes e individuales, pero eran grupo.
Cuando actuaban en comunidad conseguían crear cierto pánico y algo tensión en los transeuntes con los que se cruzaban.
No amenazaban, pero constituían amenaza.
No insultaban, pero su voz constituia trastorno.
No agredián, pero sus actos fueron considerados agresión.

Comenzó el pavor.
El pueblo comenzo a temer a lo desconocido, y decidieron poner fin a aquella comuna que crecía lentamente, pero de forma exponencial.
Como su numero era cada vez maior, asumieron las perdidas de sus congeneres como el precio que debían de pagar por vivir allí.
Y continuaron viviendo, ajen@s a los cambios sociales, culturales y económicos.

Pero cada noche el recuento de bajas iba en aumento.
Cada día menos, cada día menos unidos.

Quedaban muy poc@s.
Todavía en comunidad y tras muchas reuniónes, asambleas y argumentos, concluyeron que su futuro estaba en los mares.

Decidieron volar.
Con la primera luz de aquella fría mañana de diciembre pusieron rumbo mar a dentro, mientras algun@s del grupo, con surcos de lagrimas en sus rostros, miraban de reojo a tierra firme mientras se despedían del pasado y del futuro.

Volaron

En su volar pasaron horas y tempestades, borrascas y corrientes, sueños y amaneceres.
Pero volaban
Sin embargo, sin aviso previo, el cansancio les vencío.
Y al final, como si fuera el principio del que huían, tuvieron que mojar sus alas.

A chispa!

Motivado por algunha que outra pregunta asociada á miña poetica, respondo:

Sinceiramente, descoñezo as fontes orixinarias da miña escrita.
Os poemas saen, as palabras flúen , logo serán retomadas, reeditadas, revisadas pero nacen nun momento concreto representando nese instante, o presente do meu universo.

De continuo temos a necesidade/obriga de tomar decisións, pero esa obriga ven acompañada dun dos mellores agasallos: a intuición.
É como unha flechiña que te indica por onde ou por onde non ir.
É unha luceciña que nos indica onde poñer o seguinte pé..
É unha chispa!!

Cada poema é un paso. É o camiñar, é a propia evolución.
En cada poema experimentome coa realidade material e inmaterial que me rodea nese momento concreto.
En cada poema retroalimentome a min mesmo nas súas/miñas propias verbas.

Verbas que saen e verbas que entran
Cada poema é un gran que alimenta

O poema educa, crea mundos e universos, alimenta á consciencia e a autoconciencia
Rompe imaxes e crea unións .
Define estructuras, deformaas, reestructuraas.

Cada poema é unha parte da nada que forma o todo das circunstacias.
As veces, o poema ( o seu entendimento) rematará nunha agradable sesta, outras nunha longa e lenta dixestión.

Cada poema é unha gotiña máis.
Cada poema é esa gota que enche o vaso, para poder seguir medrando

ES TU ARTE (poesía experimetal)

Reestructúrate.
Change your mind.

Cada problema, la oportunidad que no aprovechas.
Cada duda, el freno que te frena
cuando cualquier enigma, lo conviertes en dilema.

Cada ocasión una aventura.
Cada aventura es tu experiencia...

Cada circunstancia es un momento,
cada incidente, una hazaña,
cada lance, un suceso
y la vida es movimiento.

Arriesgar es peligro y ocurrencia,
es decidirse,
es lanzarse,
es intentar tu peripecia.

Es compromiso y osadía,
es tu viento, tu andanza, tu correría...

R_E_S_T_R_U_C_T_U_R_A_R_T_E
ResTrucTuRarte.

RE- estructurarte
ES
TrucTurarTe.

Estructura
Te estructura
Te re-estructura

RES.
TRUC.
TU.
ARTE.

ES truc.
Es Tu
Es Rá.
Es AR
Y es Té.

Restructurarte...

ES_TU_ ARTE!!

Reflexión

Me gusta el surf porque siempre aprendo algo:

Incluso cuando las agujas del reloj del tiempo se te clavan en los pies y te impiden ir hasta la playa, puedes experimentar otras sensaciones relacionadas con este mundillo surfico.

Todos queremos coger olas, cuantas más mejor. Y además, para darle más gracia al deporte( proximamente de masas)deseamos cogerlas solitos, sin nadie que las salte ni a quien saltar.

Por eso madrugamos, o surfeamos a la hora de comer, o hacemos km para alejarnos de la multitud en playas urbanas para buscar playas cada vez menos desiertas.

El surf, al igual que nosotros, no se escapa de la sociedad, aunque no sea masivo, ya formamos parte del mundo industrial, comercial y cultural importados por las grandes marcas desde otras zonas del mundo donde las "radioformulas surficas" ya han funcionado gracias la marketing y al "merchandaising"...

Porque mola. Mola surfear con sol, sin neopreno y dormir a pié de playa, pero el privilegio de pasar así la mayor parte del año pertenece solo a unos pocos.
El surf de aquí es distinto, ni mejor ni peor, simplemente distinto.
Aqui hace frío , en invierno los días son cortos y hay que currar para poder tener una tabla nueva o un neopreno un poquito más calido.
Aqui se te congelan las manos, tu te compras la ropa y te pagas la gasofa para llegar al pico.
Los días de trabajo son más que los días de vacaciones y además tienes otras obligaciones sociales ( aunque sea tan simple como hacer la compra porque la nevera está vacia o limpiar un poco la casa) que te robarán tiempo de coger olas...


Soñar es bueno, nos ayuda a avanzar, a crecer, pero los sueños, sueños son y el placer de aguas tibias y dias soleados serán pocos en estas latitudes.

Si escribo esto es a modo de reflexion y no como una critica hacia los grandes de este deporte , pues como a muchos, me encantaría poder vivir asi ( aunque solo fuera una temporada) pero el surf de aqui es distinto.

Y si quieres surfear en invierno, renunciarás a calidas tardes de sofá y manta, sufrirás el frío de primera hora incluso antes de salir de la cama.
Te mojarás, tendrás el pelo humedo el resto del día,te sentirás destemplado incluso en sitios de agradable temperatura.
Cuando te cambies al salir del agua de un día borrascoso, tu ropa o tus calcetines acabarán tanto o más mojados que tu neopreno.
Tus manos serán garras de pajarraco y te irás de la playa chancleteando con las botas por no tener modo de atarte los cordones gracias a la hipotermia.
Cogerás gripes y catarros gracias a los cambios de temperatura.
Toserás, estornudarás.
Tu nariz será una fuente de goteo acuoso constante.
Cogerás tu pañuelo, de tela o de papel y destrozarás la parte exterior de tu nariz.
Tu traje no secará de un día para otro.
Te granizará, te nevará.
Sentirás como cada vez que haces un pato, tu cabeza se comprime casi hasta explotar.
Sin embargo, igual que hoy...
Mañana volverás a buscar olas...



Foto: internet

Longboard November Sessions

Después de una semana en dique seco, sin ordeñador por motivos de formateo y con algun problemilla con las nuevas aplicaciones... os dejo un minutito y medio de video que he intentado montar...
es mi primer video asi que no sean muy crueles que aun tengo mucho que aprender... lo que no se es porque al subirlo al youtube solo me guarda el primer minuto y medio... no es que el video dure mucho más pero me come casi otro minutito...
Mientras intento averigurarlo, os dejo con este pequeñoo, sencillo y humilde montaje.


Water proof

foto: Fátima Penas.

Atardecer

Sin quererlo, sin saberlo, vivió los dos momentos como si fueran uno solo , como si un dejavú cambiara el tiempo de los astros, como si el sol y la luna, modificaran el vai-ven de su marea.
No había nada extraño en el espacio-tiempo de aquella tarde.

Aparentemente, por fuera, todo era como cualquier otro día.

Las gaviotas vagabundeaban entre la playa y el puerto, los marineros preparaban las redes para la proxima salida y las olas seguían recorriendo la costa, rompiendo el silencio al romper contra los acantilados




Sin embargo, por dentro se reencontró con momentos pasados, como si los sentidos recibieran exactamente las mismas sensaciones , como si todos sus sentidos se pusieran de acuerdo en su emisión de corrientes electricas hacia su cerebro y este lo interpretará como una realidad similar a otros tiempos pasados.

Sabía que era un ciclo.
La vida es un ciclo.
Nacer, crecer , morir...
Renacer para volver un poquito más fuerte, con un poquito más de energía.




Miró al sol, lo vió alejarse en el horizonte entre pinceladas de cirros picasianos.
No vió la última serie de la tarde, ni la ultima ola de su marea.
Tampoco pudo ver el rayo verde.

Su corazón abrió las puerta al espacio-tiempo y luego, se paró



foto . SantaCruzlineup visto en SurfKultura

Un baño distinto. Una ola

Lluvia constante. Una tras otra, las gotas de lluvia golpean los cristales. Una tras otra.
Parece que el mundo se vuelve triste cuando llueve. El oscuro despierta de sus sombras, el reino del sofá y el de las luces tenues de salón conjuran en nuestro nombre.
Llueve, llueve constante, una y otra vez.
Vemos gris y nos volvemos gris oscuro, nos olvidamos de mostrar el blanco de nuestras sonrisas, y de dar luz con nuestros ojos...
Vemos gris oscuro y nos olvidamos de brillar por encima de las nubes...


Gris oscuro.
Gris el cielo, el mar, las olas...
Contrastes de blanca espuma en la playa habitual.
Parecía que sonriendo,las olas invitaban a darse un baño, aunque realmente estaba turbio.
Bastante tamaño,el suficiente(justito) para mi nivel, calculo que la serie serie de 2 - 2.5m...[duda: si estas en el pico rebasando el rompiente, y cuando viene la olas el tablón se pone vertical y aun ves un poco más de ola por arriba, y remas como un loco para que no te enganche justo antes de romper... mas o menos seran 2.5 no? (bueno no se, igual son 2.5 tabloneros ggg)
Viento terral y agua un poco revuelta, marea muy alta, mucha agua y mucha corriente.

Después de unos cuantos minutos,revolcones y volteretas hasta llegar al pico, ayer tocó observar, con calma y precaución, como rompian las montañas de agua que se acercaban con un buen periodo, eso si, hacia nosotros.

En el agua 4. Tres chicos con shortboard en la derecha y yo con mi tablonaco en la izquierda (era un "poquito" más tendida)
La corriente te llevaba de cabeza al pico, asi que remada constante para que la serie, al llegar no te mandara hacia los fondos arenosos...

Y pasaba el tiempo... remaba para colocarme , para no descolocarme...
flotar, flotaba, pero sin coger olas...

La línea del horizonte desapareció un segundo, una montaña de agua apareció de repente acariciada lentamente por el off-shore,
La referencia de la verticalidad del tablón de antes, se quedaba escasa.
No iba poder remontarla, no me daba tiempo, asi que... que remedio!! remar hacia el otro lado, a ver si en lugar de que me coja ella a mi, lo pudiera yo coger a ella.
Decidí remar sin volver a mirar para atrás, con sentir su aliento soplandome en la nuca era suficiente.
En cuanto sentí que el enorme impulso arrastraba el tablón me incorporé, empecé a notar la velocidad en la cara y a los pocos segundos note como si una gran explosión aconteciera en mi espalda y viniera hacia mi.
La espuma me arrasó, pero conseguí mantener el equilibrio.
Cogí la olas rectita, no me dió otra oportunidad, pero como recompensa, me regalo su fuerza para ir jugando con su espuma hasta la orilla...


Un poquito de reggae para compartir...
Strengthen Your Mind "Fortalece tu mente"

Pimentos de padrón... uns pican...e outros...abrasan!

Deixovos cunha version distinta da crise, desta vez en forma de anuncio publitario.
Dende o primeiro "Vivamos como galegos" pareceume unha campaña moi moi boa, transgresora para o que estamos acostumados por estas terras e a vez moi significativa.
Independentemente de comprar nese supermercado ou noutro, sempre que vexo algun de estes anuncio, non podo evitar pensar na calidade de vida que temos en Galicia ( en comparanza con outras zonas "mais desenvolvidas", ou con mais industria, ou con mais turistas). E tamén a calidade de vida que poderemos ter, cando aprendamos a aproveitrar responsablemente os nosos recursos, humanos e naturais.

Será que sempre andamos a queixarnos, que se chove, que se segue chovendo, que se chove e non para, e claro refraneiro é sabio, e xa se sabe, a base de queixarse, acabamos por facer eso, só queixarnos... "mexan por nos e dicimos que chove"

Pero a pesar do borrascoso pesimismo que nos invade nos dias de grises ceos e noites longas, o sabio refraneiro, invitanos a seguir, a continuar, a empezar outra vez, a intentalo, unha e outra vez porque o que desexas non virá soiño... "Quen queira peixes que molle o cu!"

Porque hai que intentalo, unha e outra vez..."MALOSERÁ!!




Falaba o outro dia de surfeiros anonimos... polo 0:55 , atoparedevos con Carlos (surfeiro da zona). A min, polo 1:40.

Saudos e boas ondas!
otro video precioso

Ruben Prieto

Hay un rapaz polas terras do oeste, que ten o bo costume de facer o seu traballo cun toqueciño de humor e un cariño especial.
Non teño o pracer de coñecelo en persoa pero ten un blog onde poderedes ler un pouquiño da súa vida e do seu arte.
Hay xente capaz de facer cousas preciosas cun gusto especial...

Noraboa polo video!

Nuevas sensaciones

Me gusta el surf porque siempre aprendo algo:

Toda la mañana en el curro, desde las 8 hasta las 15:30.
Toda la mañana sabiendo que hay mar de fondo, toda la mañana sintiendo la entrada del temporal...
El viento jugando a ser otoño con las hojas de los arboles y la lluvia intermitente golpeando con fuerza el cristal de la ventana...

15.30!!! Corriendo para la playa!!

Primera parada: "Santa". Marea demasiado alta, lineas preciosas entrando desde muy atrás pero rompiendo en la orilla... es demasiado tarde, la marea no espera, la marea no entiendo el tiempo ( de reloj) del hombre.

Mientras observaba las olas de mi futuro no-baño, apareció Jahgo por allí...
Empezamos a conversar sobre posibles "secrets", u olas que podrían ser surfeables...decidimos irnos de mini-surftrip.

La busqueda...

Realmente, como hablaba el otro día, es todo subjetivo, puede ser subjetivo en compañía (como es el caso de ayer con Jahgo) pero al fin y al cabo, subjetivo.

Sé perfectamente, que no soy el primero en conducir por la carretera que ayer cogimos,ni el primero en surcar senderos escondidos, ni el primero en cambiarme entre erizos y hojas secas de castaño.
Ni siquiera el primero en ver esa ola romper y mucho menos, el primero en surfearla...pero eso no me importa.
Porque para mí ( y para Jahgo creo que tambien)fue "la primera vez".
Y todo se rodea de un aura especial, como si un manto de ilusión y nervios cubriera la escena.
Es la primera vez, y todo se vuelve unico.
No importa que sea en el otro lado del mundo o a 15 minutos de casa. Lo importante es la sensación de sentir que es un momento especial, descubrir nuevos caminos, una ola nueva, un pico nuevo que estudiar y descubrir. Nuevas corrientes y nuevos peligros. Nuevos miedos y precauciones...

Ha sido una tarde muy especial que comenzó con pocas esperanzas de darse un baño y acabó, entrada ya la noche, viendo las luces de la furgo de Jahgo alejarse por el camino, sentandome en la furgo, viendo al cielo llover entre las ramas de los castaños, con las rastas mojadas y el corazón contento.

Nuevas sensaciones que me transportan desde el mundano sonido de coches, motos y semaforos a la quietud natural de una ría donde, de ser benevolente el invierno, disfrutaremos muchas veces más!

Boas ondas!

de bañito a bañazo :D

Como es y será siempre algo subjetivo, me tomo la libertad de describirlo así, porque para mí lo fue...

La serie venía cargadita.
Si has surfeado en Basti alguna vez, conocerás la mítica barra de esta playa.
Pocas, muy pocas olas abrían, pero al empezar a bajar la marea, empezo a ordenarse un poco...tuve la suerte de pillar un par de olas,un par de izquierdas largas, rapidas y fuertes que transformaron mi baño en un bañazo(subjetivamente)

No hicieron falta más que un par de olas para que el placer de surfear un tablón se transformara en una sonrisa de oreja a oreja.

Pero es que además, llego a casa y me encuentro con que Jahgo estaba en la orilla con la camara y me hizo una foto en una de esas olas.
Me van a permitir compartir mi felicidad. Un servidor, que se considera un humilde tablonero que tiene mucho que aprender, no puede evitar alegrarse al verse retratado en una foto.
porque una cosa es como crees que surfeas y otra muy distinta es como realmente surfeas. Pero supongo que es normal, uno ve en la playa surfear a los que saben, a los que fluyen y al menos en mi caso, sueña con surfear así. Es como un empujoncito, un ¡ánimo!, un regalo más, una enseñanza más que te da el surf. Un "todavia queda tanto por aprender..."
Porque a veces, uno se cansa de ver en la revistas siempre a los mismos, haciendo los mismos trucos trabajados una y otra vez. No me mal interpreten, eso está bien.
Pero la cuestión es que creo que no reflejan la realidad del surf.
¿Que porcentaje?¿el 5%? Quizás el 5% de los surfistas tienen esa vida. El otro 95% lo forma el surfista trabajador, el surfista padre, hijo, amigo, compañero, la surfista novia o la surfista soul.Lo forma el surfista alegre y el que tiene un día triste. El tranquilo y el radical, el que respeta y el que disfruta
...
Como decía me gusta el tema de ver a la gente conocida en fotos, en los blog, por internet, es ver la realidad del surf de por aquí y las semejanzas y diferencias con el surf de allí y el de allá y el de un poquito más alla.
Además al tener la suerte de poder vernos en fotos o en videos, podemos ser más conscientes de los errores que cometemos mientras surfeamos, podemos aprender antes y así disfrutar más...

De todos modos, prefiero estar hablando de actualidad en el pico que leyendo una revista

Porque aunque no exitieran las fotos y los videos, no podrían cambiar el hecho de que mientras fluyes, tu sentimiento se hace imagen.


A luz da sala

Como moitos nenos, Gael precisaba dunha luz fora do cuarto para poder durmir.
A luz da sala entraba sixilosa no cuarto de Gael a través da porta entre-aberta.
A luz da sala era tenue, limpa e tranquila.
Gael gostaba de mirar para ela cando non podia durmir.
O avó cerrou o tiro da cociña, apagou a luz da sala e foise a durmir.

- Avóo, avóo...-susurrou Gael.
- ¿ Que ocorre Gael?
- Non podo durmir, deixame encendida a luz da sala,porfa.
- Gael, teste que acostumar a durmir co a luz apagada.
- pero non podo...
- ¿non podes?¿non podes porque?
- Teño medo avó.
- ¿ medo?¿medo de que Gael?- preguntou o avó preocupado
- De Deus - dixo Gael timidamente.
- De Deus??- sorprendeuse o avó.


Gael escondeuse debaixo da sabana e explicoulle o avó que tiña medo de que Deus se lle aparecera na noite. Deus , Xesús, María, ou calquera luz na escuridade que poidera "aparecer" metianlle o medo no corpo a Gael.
O avó sabía que era normal, son medos de nenos. Medos sociais. Medos que nos meten no corpo e que as veces non sabemos que temos, medos inconscientes e inmaduros, pero no fondo, medos normais para un neno da idade de Gael.

- "Gael, ese medo que tes de atoparte con "Deus" é o que che impide darte conta de que Deus non vai aparecer porque en cada segundo de vida, Deus xa está diante dos teus ollos."

La otra parte

Venezuela.

¿has pensando en Hugo Chavez?

En ocasiones, tendemos a generalizar, y juzgar a un país por la información que nos llega de él a través de los medios de comunicación masivos. Podríamos abrir un debate sobre la "información" ( desinformación) que nos llega cada día, pero el fin de este post es compartir con vosotros un video más, de esos del youtube, de esos que circulan por la red.

Me gustaron desde el principio, me parecen unos chavales muy creativos y con unas letras muy frescas y también reflexivas.
Son Pro-venezolanos y chavistas, pero por encima de colores y politicas, entre sus letras, describen de una forma muy simpatica, la realidad que nos venden los mass media y la sociedad de apariencias y poco reflexiva que nos rodea, y como aceptamos sin pensar las modas que nos imponen.

Hoy mismo, en una reunión en el trabajo nos dieron un dato, simplemente fue un dato más, solo uno más de esos miles de datos que recibimos cada día y que ni siquiera nos paramos a pensar.
El dato: en españa hay más moviles que personas, aproximadamente, de media, unos 40 moviles para cada uno, contando abuelos y niños...
Nadie dijo nada, nadie comento nada...
En silencio, con el asombro de la barbaridad que acababa de escuchar y con el de que las caras de quienes me rodeaban ni se inmutaran, una pregunta me vino a la cabeza...


¿Que sociedad estamos construyendo?...







AHH!! Os acordais de esto??




La otra parte...


Imposible no reirse!!

¿No te lo cres? Yo tampoco me lo creía...
Preparado??
Si??
Ponte serio...
Más, más serio.
Listo?
Seguro?

JUAS JUAS JUAS!!


(Ya te has reido???? )
No?
Si?Siiiiiiii?

A ver ahora...







Boas ondas!!
- Avó, porque sempre dis que podo conseguir TODO o que me propoña?¡Eso é imposible!


O avó, deuse a volta, e mentres ía por leña pra manter o lume aceso, sorrindo, falou pra Gael.


- Gael, TODO non é o mesmo que MOITO

















A borrasca

Mentres o neno tentaba durmir, falaba o avó de tempos pasados:


- "Recordo aquela borrasca. Chegou case por sorpresa. Esperabamos que entrara pola tarde, pero o final, retrasouse e atacou á costa na noitiña. E menos mal, porque os mariñeiros estabamos a faenar na mare, e nese respiro que deu o temporal, deunos tempo a chegar a porto.
Na maña, o espectaculo era incrible. As ondas cruzaban a ría e algunhas case semellaban querer ser pontes tentando xuntar ambas costas.

A espuma pintaba de branco toda a superficie da bahía.
Orzán, Riazor e o Matadero quedaron afogadas pola marea.
As ondas rachaban coa forza de quen se sabe imparable e algunhas, tras rachar nos cantís, tentaban mollar o reflexo da luz do faro.
Nós, os mariñeiros, estabamos no porto contemplando como a forza da natureza penetraba ata San Antón, e como o dique protexía os aparellos de pesca.
No porto as augas mansas daban serenidade a xente do mar, templaba os nervios de quen chegara a porto a noite anterior co temporal enriba, e mantiña unha paz inadecuadamente calma.


Os veleiros movianse suavemente, susurrandose entre eles co son producido do roce das súas madeiras, lamentanbanse as veces, por estar presos na súa propia liberdade, disfrutaban outras, do simple pracer de voar estáticos sobre o oceano..."


Gael quedara durmido.



O avó arrimoulle a colcha e acurrucouno.



Logo foi a por leña...






usa protector solar

Me gusta el surf porque siempre aprendo algo:

Aprendo a conocerme, a controlarme, a mantenerme.

Aprendo a conocerme, a conocer mis miedos, mis gustos, mis recursos, mis circunstancias, mis posibilidades, mis defectos y virtudes...

Aprendo a controlarme, a saber hasta donde puedo llegar, hasta donde puedo intentarlo, cuanto cuesta y como hacerlo, a descubrir mi cuerpo, a controlar la tabla, a controlar mi mente.

Aprendo donde estan mis limites, y hasta donde puedo arriesgar. Y si arriesgo demasiado, como bien sabeis...revolcón y a volver a empezar :)

Aprendo a mantenerme, a ubicarme, a tomar consciencia de mi situación: saber donde estoy y que no soy más de lo que soy.

Aprendo a mantenerme, a no querer más, para ser más feliz..


"Solo sé que soy feliz ahora"



Y si además todo esto viene acompañado de buena compañia, buena conversación y buen vino, sea una pulpada, una cena de cantautores,el cumpleaños de un amigo o compartiendo un buen baño casi de verano, poquito mas se puede pedir...


Disfrutenlo

Viento del Este

PLATO!!!

Y es que apenas hay donde rascar algo estos días, poco viento y mar del este ... supongo que en Los Ancares estará entrando un buen swell xD..

Como el amigo Bert solía cantar en la película Mary Poppins:

"Viento del Este y niebla gris
Anuncia que viene , lo que ha de venir...
No me imagino que irá a suceder
más lo que ahora pase ya pasó otra vez..."





Esperemos que Bert tenga razón, le hayan hecho un contrato indefinido al becario de windgurú y se cumplan las predicciones para la semana que viene...






Y para animar un poquito a los nostalgicos...






Pasaran los años... pero hay ritmillos y letras que me resultan imposibles para no cantarlas o moverme al ritmo de la melodía...



Boas ondas!

C I N C O

Sucede que a veces la vida se vuelve mágica, enigmatica, incompresible, sorprendente, desconocida.

Y tú, caminante del mundo, te encuentras en tu sendero con los mismos signos o las mismas "señales" aunque no entiendas su significado.

Puede ser una especie árborea, una mariposa, una estrella, o simplemente un numero.
Son segundos, en los que al percibirlos, el tiempo se ralentiza, se para.
Incluso, diluido en excusas de "suerte y casualidad" sigue manteniendo su fuerza,siguen teniendo el poder para generar un cambio en tu interior.

Y nos ha pasado este fin de semana.
La vida ha querido que nuestras acciones, nuestros lugares, giraran durante unos segundos en torno al numero 5. Durante varios días y en distintos contextos.

Sin más, y como gato curioso que soy, me he puesto a buscar su significado simbología.
No me voy a parar a valorarla ni a juzgarla, no es mi labor, pero si compartirla, porque en el mundo "físico" en el que vivimos a veces nos olvidamos de los simbolos, de la simbologia, de lo simbolico y de su significado.
Y cuando me refiero a lo simbolico, lo hago refiriendome a lo inmaterial, a las cosas sencillas, a algo tan intangible como puede ser el respeto, o simplemente mantener "tradiciones" ( que parece que a veces olvidamos)como pueden serlo dar un "Buenos días", un "perdón" o un "gracias"...




El número 5

La suma de los primeros números par e impar (2 + 3) para los pitagóricos (que no reconocían al 1 como número ni como impar) equivale al 5. Por ello simboliza la vida humana y – según las tradiciones platónica y pitagórica – el matrimonio, como suma del 2 femenino y del 3 masculino. Los pitagóricos descubrieron los cinco sólidos regulares (tetraedro, cubo, octaedro, dodecaedro e icosaedro, conocidos ahora como sólidos platónicos). El pitagorismo en sus comienzos reconocía solo a cuatro de estos sólidos, de modo que el descubrimiento del quinto (el dodecaedro, con 12 caras pentagonales) les sumió en una situación embarazosa. Tal vez por esta razón a menudo consideraban al cinco como exótico y rebelde.

El número 5 fue asociado con la diosa babilonia Ishtar y su equivalente romana Venus, y el símbolo para ambas era la estrella de cinco puntas o pentagrama. En Inglaterra, al nudo atado en forma de pentagrama se le llama “nudo de amante” por su asociación con la diosa del amor. En el maniqueismo el 5 tiene una posición capital: el primer hombre tuvo 5 hijos; existen cinco elementos de luz (éter, viento, agua, luz y fuego) y otros cinco de oscuridad. El cuerpo tiene 5 partes; existen 5 virtudes y 5 vicios.

La cosmogonía dice que el número cinco representa la inteligencia. Es la péntada, el símbolo de lo sagrado, de la luz, de la salud, de la vitalidad y del intelecto. Representa lo superior y lo inferior, los cinco sentidos corporales, los cinco dedos de la mano y las cinco funciones intelectuales: razonamiento, inteligencia intuitiva, memoria, abstracción e inteligencia creadora o inspiración. También el quinto elemento, el éter, porque está libre de las perturbaciones de los cuatro elementos inferiores. Significa el balance en la división del 10, que es el número perfecto. La péntada es el arquetipo de la Naturaleza en el sentido de su capacidad generadora, es el eje de la vida...

somos viento

y seguire caminando...


En homenaje a la negra...

que en paz descanse...





Sólo se trata de vivir


Dicen que viajando se fortalece el corazón
pues andar nuevos caminos
te hace olvidar el anterior
Ojalá que esto pronto suceda,
así podrá descansar mi pena
hasta la próxima vez

Y así encuentras una paloma herida
que te cuenta su poesía de haber amado
y quebrantado otra ilusión
Seguro que al rato estará volando,
inventando otra esperanza
para volver a vivir

Creo que nadie puede dar una respuesta
ni decir que puerta hay que tocar
Creo que a pesar de tanta melancolía,
tanta pena y tanta herida,
sólo se trata de vivir

En mi almanaque hay una fecha vacía,
es la del día que dijiste que tenías que partir
Debes andar por nuevos caminos
para descansar la pena hasta la próxima vez
Seguro que al rato estarás amando,
inventando otra esperanza para volver a vivir

Creo que nadie puede dar una respuesta
ni decir que puerta hay que tocar
Creo que a pesar de tanta melancolía,
tanta pena y tanta herida,
sólo se trata de vivir

Dicen que viajando se fortalece el corazón
pues andar nuevos caminos
te hace olvidar el anterior
Ojalá que esto pronto suceda,
así podrá descansar mi pena
hasta la próxima vez
Seguro que al rato estaré volando,
inventando otra esperanza para volver a vivir

Creo que nadie puede dar una respuesta
ni decir que puerta hay que tocar
Creo que a pesar de tanta melancolía,
tanta pena y tanta herida,
sólo se trata de vivir
...

Zocaminhoca

El surf es conexion: contigo mismo, con tus congeneres, con la naturaleza, con el oceano, con el agua, con la vida...

y al conectar, conectamos con los sentidos: gusto, olfalto, oido, vista y el tacto.

Somos lo que respiramos, lo que bebemos, lo que comemos...





Zocaminhoca É una Cooperativa de Consumo Responsable da cidade da Coruña. Unha entidade sen ánimo de lucro, un proxecto de economía social no que as persoas somos o máis importante e da que formo parte dende hai uns meses. Rebuscando pola rede, atopeime coas fotos do día da Asamblea constituinte:


Dende aquí, animarvos a visitar a paxina de Zocaminhoca e descubrir un pouquiño máis a iniciativa e reflexionar sobre os nosos hábitos de consumo, e por suposto, ainda que sexan pasiños pequenos, difundilo na medida do posible.

Non é cuestión de non consumir, senón de consumir sen consumismo.

One love Conexion!

Agradable y feliz fin de semana.

Viernes 2:

Megabocata de raxo con pimientos en Ferrol( Bar Ordenes, calle San Francisco) y concierto homenaje a Antonio Vega en " A fusa": Paris Joel y la Leiros, Marcos Mella, Felix Arias,David Taboada, Cesar de Centi,etc.
En proceso y de camino a casa "the tunnel road song" xD.

Sábado 3:

Comenzó el curso poético en el Corte Inglés con una invitada de excepción: Eva Veiga.
Es un placer escucharla, no solo porque recita con la emoción de quien siente propios sus poemas, sino porque al hablar , tiene en su dialectica la virtud de conectar todas las dimensiones de la vida.,
Lectura de poemas. Versos compartidos, calidez, intimidad...
Aprovecho las palabras de una amiga de conchi que lo ha expresado a la perfección y nos ha subido un poquito la autoestima a todos:


"...Outra cousa, para que sigades montados na nube á que arribamos hoxe pola mañá. Acábame de chamar unha amiga que estivo no recital e díxome que non só lle gustara moitísimo senon que resultara algo moi emocionante polo ambiente que se creara ( bueno, que crearamos entre todos nós) Dixo que se percibía unha conexión, unha sensibildade, unha certa intimidade moi especial que nos unía e que lle dera ao acto algo que ela non percibira en nigún outro recital. E que conste que só repito as súas palabras."


Tardes de guitarra y paz. Siesta.
Pulpada nocturna y vino de gaseosa.
Papas esmagadas, aceite de oliva.
"Do it yourself"
Hazlo tu mismo: tu casa,tu cocina o tu pequeña huerta.
Chistes de moscas y gasolina.
LLuvia de verano, kalimotxo.
añorando momentos en sotanos musicados
porque "la fiesta nunca se puede perder"...
Y me pierdo en la luz del alba sin tus llaves,
sin contraseñas,
sin las palabras claves.
Disfruto la inocencia del principiante que añora aprender
amanezco de nuevo...
como siempre,
siempre es un placer

Domingo 4: One love conexion!!

Wail:Gemido

Conciertazo de "The Wailers" en una noche veraniega en pleno mes de octubre.
Si quereis leer un poco más, entrevista de Álvaro Meilán al bajista Aston Familyman Barret, único miembro original vivo. Podeis leer la entrevista aqui





"Y vuelvo a surcar la inexistente linea del tiempo,
girando como la niña que sonríe en su columpio,
despeinando toboganes con su mirada y su silencio"

calles de poesía

Me pierdo en los oscuros recovecos de la noche
salgo de fiesta con el sol,
me emborracho de luz de luna.
Me pierdo en la danza del viento,
besando las grietas habitadas
de las sigilosas casas del averno.

Descubro poesía en antiguas piedras ocres,
escucho el susurro de los siglos
rumores de revolución,
secretos de amantes distendidos.

Camino entre las grietas de los tiempos
percibiendo la conexión natural,
recordando el buen beber
conversando mientras brilla la candela,
descubriéndome mientras respiro las palabras de la brisa tuya,
mojándome en los charcos de las contradicciones de mi ser.

Me siento y descanso.
Sediento, bebo en las fuentes del camino a Zion
Peregrino con mis manos tu sonrisa
me confieso en las curvas de tu oración.


Rogarte quisiera en este mismo instante,un humilde brindis por nosotros:

¡Brinda conmigo por el dulce vino de la vida!
¡Brindemos, porque el vivir no se acaba,
brindemos porque el vivir, empieza cada día!

Salud!!(y buenas olas :D )

ES TU ARTE (poesía experimetal)

Reestructúrate.

Change your mind.


Cada problema, la oportunidad que no aprovechas.

Cada duda, el freno que te frena

cuando cualquier enigma, lo conviertes en dilema.


Cada ocasión una aventura.

Cada aventura es tu experiencia.


Cada circunstancia es un momento,

cada incidente, una hazaña,

cada lance, un suceso

y la vida es movimiento.


Arriesgar es peligro y ocurrencia,

es decidirse,

es lanzarse,

es intentar tu peripecia.


Es compromiso y osadía,

es tu viento, tu andanza, tu correría...


R_E_S_T_R_U_C_T_U_R_A_R_T_E


ResTrucTuRarte.


RE- estructurarte

ES

TrucTurarTe.


Estructura

Te estructura

Te re-estructura


RES.

TRUC.

TU.

ARTE.


ES truc.

Es Tu

Es Rá.

Es AR

Y es Té.


Restructurarte...


ES_TU_ ARTE!!

Los Manda-mientos

"Primero: Dios es sacrificio. Sufre en esta vida, serás feliz en la próxima.

Segundo: quien se divierte es infantil. Vive bajo tensión

Tercero: los otros saben más lo que nos conviene, porque tienen más experiencia.

Cuarto: nuestra obligación es satisfacer a los demás. Es preciso agradarles, aún cuando esto signifique hacer renuncias importantes.

Quinto: es preciso no beber de la copa de la felicidad; podría gustarnos demasiado, y no siempre la tendremos a nuestro alcance

Sexto: es preciso aceptar todos los castigos. Somos culpables.

Séptimo: el miedo es una señal de alerta. No hemos de correr riesgos

Éstos son los mandamientos que ningún guerrero de la luz puede obedecer”

PAULO COELHO. Manual del guerrero de la luz

La Ola

Me gusta el surf porque siempre aprendo algo:

LA INCERTIDUMBRE


Los ultimos metros antes de llegar a la playa son interminables...
La columna de pensamientos y deseos se agolpa a las puertas de la playa, como si un invisible muro de incerteza ralentizara el giro de las ruedas, como si el asfalto se estirará como goma elastica en manos de un niño.
Sabes que hay baño porque las nuevas tecnologías y los amigos te han avisado pero la incertidumbre de "the search" continua en el pecho:
¿Como estarán hoy las olas?
¿se habrá levantado viento?
¿habrá alguien en el agua?
¿mucha gente?¿poca?

EL APARCAMIENTO

Llegada al aparcamientos, muchos coches para ser finales de septiembre. Caras conocidas.
Al fondo, en la playa, se intuye un pico juquetón, no excesivamente grande, pero olas largas tanto de izquierdas como de derechas.
LLego despues de trabajar, aun queda tarde, pero el sol ya hace tiempo que se desprendió de su cenit.
Ieltxu y los chicos del Longboarders Go Home Club(blog en construcción) ya están cambiados.
Antes de hablar, ya nos habiamos comunicado: sonrisas, miradas complices, inquietud, proximo destino...de momento, una cenita para el jueves :D


EL PICO

Ayer tocó remar, la corriente ayudaba, pero el pico no estaba precisamente en la orilla. Media marea, gente en el agua, muchas caras conocidas, conversaciones breves y sanas de camino al pico(mejor dicho "de remada al pico")
El pico ordenado, bastante gente pero todo el mundo cogiendo olas, los tabloneros unas pocas más...pero que le vamos a hacer...al culpa es de la tabla que se deja llevar por cualquier espumilla...
En el pico ambiente agradable, asi da gusto estar en el agua aunque no se cojan olas!!


LA OLA

Cuando uno empieza a hacer surf suele empezar por olas pequeñas, tendidas, suaves. Sin embargo, el propio deporte, o tu propio cuerpo te va pidiendo algo más grande.
Normalmente le dás al cuerpo lo que te pide, luego te llevas un par de revolcones, tragas un poco de agua salada y vuelves a tu tamaño habitual. Tiempo después intentarás coger una ola un poquito más grande, y tu nivel o tu experienca te irá ubicando en tu sitio para poder conocer tus limites.
Para cualquier surfista medio la ola que cogí ayer posiblemente sea un tamaño decente, sin embargo para mí, tablonero amante de espumas tendidas, fue "LA OLA".

Porque en mi corta trayectoria como longboarder todavía no he cogido muchas de ese tamaño(1-1.5m) y con esa fuerza.
Porque desde que me puse de pie, ya me di cuenta de que la pared de la ola, estaba por encima de mi cabeza y no por debajo como suele ser habitual para mi.
Porque emocionado, mientras surfeaba y sin quererlo, me salió uno de esos gritos de alegría que nos recuerdan al lejano oeste...
Porque desde el primer instante la ola amenazaba con romper pero me permitió disfrutarla durante unos cuantos segundos, hasta que, como consecuencia del poco fondo, se desplomó, arrastrandome a mí y al tablón hacia el tambor de su lavadora.

Allí, entre revolcones de blanca espuma, me encontré con Jahgo.
Había cogido la ola anterior, muy parecida, también poderosa...
Jahgo también habia probado la función centrifugadora de la ola.


Fue una buena serie, de las ultimas antes de que la marea bajara por completo.


El sol se escondió detrás de la cortina de la noche.
cada ola siguió rompiendo:
cumpliendo su misión,
continuando el ciclo natural de la marea...


Un poquito de reggae:

El Mundo

(un cuento muy especial)

Un hombre del pueblo de Neguá; en la costa de Colombia, pudo subir al alto cielo. A la vuelta, contó. Dijo que había contemplado, desde allá arriba, la vida humana. Y dijo que somos un mar de fueguitos.

El mundo es eso -reveló-. Un montón de gente, un mar de fueguitos.

Cada persona brilla con luz propia entre todas las demás. No hay dos fuegos iguales. Hay fuegos grandes y fuegos chicos y fuegos de todos los colores. Hay gente de fuego sereno, que ni se entera del viento, y gente de fuego loco, que llena el aire de chispas. Algunos fuegos, fuegos bobos, no alumbran ni queman; pero otros arden la vida con tantas ganas que no se puede mirarlos sin parpadear, y quien se acerca, se enciende.

Eduardo Galeano, “El libro de los abrazos”

Ole tus huevos Ieltxu!!

Vaya tio que estas hecho!!
Dos dias de surf y ya se está poniendo de pié!!
Tenias que verlo ayer cogiendo olas ideales para aprender en bastiagueiro
Madre mia, enhorabuena!
ahora ya sabes, a darle duro y en unos meses haciendo aereos ;)

Acuerdate de la postura, del equilibio, de los pies, de las rodillas,de los brazos, de la cabeza, aprieta esa barriga, echate un poco más para delante, ahora un poco más para atrás,la ola, las preferencias, las quillas (cuidado que cortan), el invento,los pies, las algas, la orilla , la espuma, la gente,cuidado con la cara, rema, rema, el impulso, el take off, sigue remando, los pies,una cañita?, cuidado la serie, los tirones, la espalda, el mar, la playa, las sonrisas, las caidas, los pies ...¿otra vez los pies?
:D

Boas ondas!

y se fue el verano...

y el verano huyo hacia el sur.
y se fue a buscar calor, olor a hierbabuena y jazmin y notas de guitarra vieja.
Quedaron rezagados algunos rayos de sol, aquellos que colorearon nuestra tarde después de varios días de cielos grises. Cada uno de los rayos se fue, lentamente, alejandose hacia el oeste mientras el otoño, suavemente... se coló por las rendijas de las puertas...

Han sido cuatro dias de olas más bien malas pero de baños increiblemente buenos!
Gracias señores! Boas ondas

"HAY QUE CELEBRARLO" (Shabu One Shant)

Re-construccion

Me gusta el surf porque siempre aprendo algo:

Me ayuda a definirme, a ubicarme, a conocerme.
Me enseña a buscar mi sitio, a girar con los vientos para buscar un buen off-shore
Aprendo a medirme o moverme en mi medio, a descubrir mis limites.
Aprendo en qué olas y condiciones puedo/debo darme un baño y en cuales no.
Aprendo a fluir, aprendo a cambiar...

Me enseña a perder el miedo a probar nuevas experiencias, a intentar coger una ola un poco más grande, o un poco más fuerte, y a aprender que las primeras veces, me voy a caer y a tragar agua y revolcones...
me enseña que otros ya han pasado por esta situación y han seguido aprendiendo.
Me enseña que otros pasarán y que les queda mucho por aprender.
Me enseña que pasaré por otras mil experiencias distintas y que todo está por aprender..
y me enseña a fluir cuando las olas pequeñas, o a surfear espumas,o 1/4´s de metro
a ir playas ventosas para poder darme un baño, o a quedarme en casa porque siempre hay algo que hacer y porque tambien es necesario desconectar vez en cuando

Re-construyendo-me-ha-yo.
cambiarlo todo o cambiar nada.
Re-estructurarme
Re-definirme
Re-encontrarme...


[unas fotos y textos sueltos encontrados en internet]


"Todos los autores, todos los maestros y los grandes sabios siempre nos han dicho que investiguemos por nosotros mismos, que busquemos nuestro propio camino, que no hay receta concreta, solo ayudas en el camino. Muchas veces, parece que olvidamos estas palabras de todos aquellos que admiramos en el camino, para terminar admirándolos a ellos, y así quedamos cegados y cojos por largo tiempo. No deberíamos olvidar la verdadera ayuda que nos brindan a cada paso, ese compañerismo, eso que nos cuentan y que solo cuando lo vivimos lo podemos comprender, más allá de las palabras, que solo son eso, y nunca podrán contener el sentido, la emoción que se quiere transmitir"





"Dado el ritmo de vida que llevamos, y como consecuencia de esta mente - propietaria de nuestro silencio, pensamiento y acción- muchas veces no podemos sentir lo que hay detrás de las palabras que leemos, escuchamos o decimos; tan así, que en estos últimos años hemos substituido la investigación propia por la memorización total, anulando de esta forma cualquier posibilidad de llegar a nada realmente espiritual.

Muchas veces se parte de la experiencia del otro para intentar explicar algo que no hemos vivido, que no hemos sentido, y la pregunta inevitable que sigue es, ¿porque intentamos explicar algo que no conocemos en lugar de conocerlo para explicarlo? "







"... estaban centrados en su época, en la que era mucho más fácil meditar, estar atento, en la que la educación no era tan agresiva como es ahora.
Hoy en día todo lo que no se pueda poner dentro de un tubo de ensayo no existe, no se nos enseña a investigar, se nos enseña a memorizar lo que está escrito, a aceptarlo y a defenderlo sin cuestionarlo, sin meditar al respecto, simplemente se nos dice que es así y basta. "





"Quien pretenda una felicidad y sabiduría constantes, deberá acomodarse a frecuentes cambios" (Confucio)
"Dejarás de temer cuando dejes de esperar"(Séneca)
Quiero volver al origen.

quiero volver.

Trabajar la tierra de nuevo, coger la hazada entre mis manos y romper el duro asfalto...

Volveré muy pronto...

me gusta vivir a tu ritmo,
vivir al mio.
sonreir tranquilo,
sonreir contigo.

Me gusta sentir que vivo
me gusta sentirme vivo
sentir que rio, sueño, lloro, sollozo o grito...
me gusta sentirlo (TODO) contigo...






Zamba del emigrante

Tengo que partir, mi corazón,
antes que yo otros se fueron.
Todos saben que las aves migratorias
siempre encuentran el camino de regreso.
No llores más, mi corazón,
que yo no busco el olvido.
Sólo busco futuro y horizonte,
el faro que orienta al naufrago perdido.

Sube al ómnibus de Zitarrosa
una mañana de domingo,
aquel que nos llevaba al cerro.
Buscarás en la ciudad dormida
el sueño que tuvimos siendo niños.

Regarás bien, mi corazón,
nuestro jardín y los recuerdos.
Y cuando pasees por el mercado
brindarás a mi salud con medio y medio*.

Volveré muy pronto, mi corazón,
y sanará el barrio enfermo.
Todos saben que las aves migratorias
siempre encuentran el camino de regreso...



gael

cando tomas consciencia de ser o creador da tua propia vida, sinteste máis forte. Debes aprender a traballar esa forza para afrontar as consecuencias.

Os ricos non enchen os estadios nin as prazas de touros

Estado latente

En agradecimiento a Paris Joel por esta entrada y encender mi chispa para reflexionar sobre esto y también a todo el mundo que estaba ayer en Basti, por robarme unas cuantas sonrisas inexperadas


Te sientes distinto?, te faltan sonrisas?, te faltan sueños?
Has ido perdiendo la energía lentamente sin saberlo.

En ocasiones sientes que la vida ya no late con la misma intensidad, como si su/tu corazón no palpitara.

Y es cierto que sientes que ha dejado de latir, pero es falso que, en realidad, haya dejado de hacerlo.

Simplemente no lo percibes...o no lo recibes.
Puede ser que tus puertas estén cerradas, o medio abiertas, y que la vida, con su intensidad no sea capaz de atravesarlas...

/* Pensando sobre esto, se me ocurrío denominarlo "Estado Latente" (no se si alguien lo habrá usado ya*/

La vida en estado latente...
El mar en estado latente...
Nosotros en estado latente...

Es como el surf cuando el mar es pequeño o escaso, aunque apenas haya olas estarás ahí, insistes en estar ahí,quieres estar ahí.
Sabes que vendra una serie más, lo percibes, crees verla a lo lejos...
Y se acerca, y viene, y rompe...pero en la otra punta de la playa...
Y sientes, que no estabás en el sitio correcto.
Y empiezas a buscar, y a moverte, y pruebas otros sitios y disfrutas de la intensidad de acertar(a veces), y otras, equivocarte.
Y en cada pico otra gente y otras sonrisas, y otras conversaciones y otras olas compartidas ( porque de vez en cuando, cada 10, 100 o 1000 olas, esta bien compartir una ola, te rejuvenece).
Y sin saberlo, buscando tu ola, en una tarde de poco mar, tu puertecita se ha abierto,has conocido gente, has sonreido con ella, has aprendido con ella, y mientras todo esto pasaba, surfeaste la ola que esperabas.



foto:internet

------

Si estás vivo, sabrás que la vida no para.
¿soy yo el que he parado?
¿voy demasiado rápido?

Quizás simplemente no consiguimos bailar al ritmo que la vida toca para nosotros(o no escuchamos con claridad), o usamos viejas formulas: me da trabajo buscar o me conformo con esperar ( a veces años) a que "la ola" vuelva o decir que ya lo haré mañana (o cuando me jubile) o que ya vendrán tiempos mejores ( porque sabes que en donde estás fuiste feliz hace tiempo, recuerdas que una vez rompía una ola muy buena aquí)

Querido amigo, sin darnos cuenta,cada segundo que pasaba, cada ola que rompía,cada brisa que soplaba, estaba en movimiento y nosotros no.

Cada hoja, cada gota, cada grano de arena...
Y nosotros quietos, en estado latente
esperando que vuelva lo que ya no está,
sin saber que lo que venga
vendrá por lo que hagamos,
y que si no hacemos nada,
nada vendrá.

Querido amigo, sin darnos cuenta, han cambiado los fondos...



¿ Y vosotros que opinais?
te atreves a compartir como lo sientes?
(gracias suso por adelantarte en la entrada anterior)



-

The search

Me gusta el surf porque siempre algo:

Y aprendo a surfear, y aprendo a fluir, y aprendo a elegir las olas que me manda la vida.

Y aprendo aprendiendo a levantarme cada vez que me caigo
Y aprendo que el aprendizaje es lento, y a veces duro, y a veces triste.
Y aprendo que queda todo por aprender
y aprendo a construirme y a seguir mi instinto
y aprendo a seguir mi instinto
y aprendo aprendiendo a seguir mi instinto
y aprendo a cerrar los ojos para ver
y aprendo a cerrar los ojos para ver
y aprendo a cerrar los ojos para ver...

la marea,
brilla el amor en tus ojos;
correras por habitaciones verdes,
A veces conmigo, a veces sin mi.
Desayuno caliente en el frío invierno,
hace tiempo que desde el rompiente me llamo,
me llamo a mi mismo,
para encontrarme
para re-encontrarme,
se que ya estoy alli desde hace tiempo,
aunque no se
cuando llegaré

porque no se quien soy
no se de donde vengo
no se adonde voy
no se lo que tengo






Sabe, já faz tempo
Que eu queria te falar
Das coisas que trago no peito

Saudade, já não sei se é
A palavra certa para usar
Ainda lembro do seu jeito
Não te trago ouro
Porque ele não entra no céu
E nenhuma riqueza deste mundo
Não te trago flores
Porque elas secam e caem ao chão
Te trago os meus versos simples
Mas que fiz de coração

Soedade

O neto choraba.

- Que pasou?- falou o avó

- Avó, os nenos falan de min e metense conmigo porque as veces gusto de xogar soíño ou prefiro pasear polo río mentras eles xogan o futbol.

O avó gardou silencio.

- Recorda Gael, que a felicidade nunca é verdadeira se non é compartida.
Mais recorda tamén que, igual que precisas do frío para experimentar o calor, igual que precisas estar canso para experimentar o descanso, has de experimentar a soedade para ser consciente da ledicia de compartir o teu tempo coa xente.

Gael chorou de novo.
O avó foi coller leña.




El Making-off de "Soledad" a cargo de Dani Alvite:

Alberto "Mou" Mourio -Soesto- from daniel alvite on Vimeo.

BELEZA!!

Obrigado!!

Gracias.
Por todos los segundos de estas tres semanas.
Por vuestras miradas sinceras, por vuestros ojos verdes, azules, negros, clavados en mi corazón.
Por vuestros abrazos, por compartir risas y aceras.
Por 21 despertares "everyday"
Por ser grandes, por el deseo de hacer un mundo mejor.
Por compartir conmigo un poquito de revolución.
Gracias por enseñarme, por hablar, debatir, discutir...
Gracias por los silencios. Por hacer un buen equipo.
Gracias por las garzas invisibles decorando nuestra habitación.
Gracias por opinar, por decidir, por contradecir.
Por los entendidos y los malentendidos.
Gracias por fluir.
Por las clases de inglés y portugués. Por las clases sobre la vida.
Gracias por ser mi espejo y no creer lo que te digo.
Gracias por ser blanco, negro, rojo o amarillo.
Por las conversaciones en la calle.
Por los poetas muertos y por los que resucitan.
Gracias por ser taxista, hermano, cocinera, madre o amiga.
Por tus regalos y por aceptar conmigo los que nos ha regalado la vida.
Por ser helicoptero en la ciudad vacia.
Por ser sombra a contraluz.
Por ser arena en la playa o cerveza en la cantina.
Por ser fotografo oficial.
Por tus gestos de alegría.
Por ser trenza volando al viento o rasta(I&I) en fabela antigua.
Gracias por ser XENTE.
Por ser primero en ser primero, por enseñarme tu casa, por plantar en mi semillas.
Por dejarme tu guitarra, por la conexion de melodias.
Por que tu casa fue mi casa por un dia.
Por las lagrimas que me llenan, y por las que me vacían.
Porque primero fuí BRASIL, y ahora vuelvo a ser GALICIA...

Gracias por abrirme el mundo, el corazón y la vida. (23/08/2009) MOU
Ya queda poquito, apenas unas horas...

Ganas de quedarme, ganas de volver a compartir olas con vosotros...


Por el momento compartir la información que Robert (Sandspit) quiere transmitir con todos nosotros a través de El Buen Oasis.


El cartel del campeonato :



(en caso de cualquier duda o consulta podeis hablar directamente con Robert: sandspit@tiggerfan.com )
Un saludo y mucha suerte a todos los que participen!

"UN EDUCADOR ES UN CREADOR DE MUNDOS"

( gracias Reginaldo)

NADA E PARA SEMPRE ,MAS QUE SEJA ETERNO ENQUANTO DURE

"No puedes nadar contra corriente, pero puedes nadar hacia la orilla y ver como la corriente arrastra al rio hacia el precipicio"

Eres tu quien decide...
Eres tu quien asume...
Eres tu quien sonrie...

Eres tu quien lee en lugar de beber
tu quien abraza en lugar de golpear
tu quien escucha en lugar de gritar
Eres quien acepta en lugar de luchar.

La vida te da lo que necesitas para crecer,
igual que a mi.
Ayudame cuando no lo vea
Ayudame cuando no lo crea.
Ayudame cuando no sea. I&I

No juzgues el camino que te es desconocido.
tu conoces el camino de tu alma, pero no el de la de tu vecino.

Cada uno es responsable de su vida,
mientras no lo aceptes no podrás cambiar,
ni ser feliz..

Ai soledad!! A donde ir?

Solo la luz aparece cuando la oscuridad es aceptada

Eres tu quien escribe las normas,
tu corazón te muestra el objetivo
tu mente, las opciones
tu cuerpo, las deciciones .

We don´t need no more trouble.

mirate por dentro
armate de valor
recuerda que eres libre
kuando sigues a tu corazon.
unidad: alma, mente y cuerpo
sabio es, quien acepta su destino.

[y mientras escribia esto, la vida me sonrió, una vez más..]