A LA SOMBRA DE LAS PALMERAS....

El Buen Oasis existe sólo ahora

Mañana las dunas serán otras, igual que otras serán las olas que ya no cogeremos.

El buen oasis es un estado para desconectar del tiempo y del espacio.

El buen oasis es ese estado en el que tienes ganas de reír , saltar , gritar, llorar...
ese estado en el que de repente eres consciente,

Eres AMOR , eres sólo energía
y
fluyes elegante!




Los Manda-mientos

"Primero: Dios es sacrificio. Sufre en esta vida, serás feliz en la próxima.

Segundo: quien se divierte es infantil. Vive bajo tensión

Tercero: los otros saben más lo que nos conviene, porque tienen más experiencia.

Cuarto: nuestra obligación es satisfacer a los demás. Es preciso agradarles, aún cuando esto signifique hacer renuncias importantes.

Quinto: es preciso no beber de la copa de la felicidad; podría gustarnos demasiado, y no siempre la tendremos a nuestro alcance

Sexto: es preciso aceptar todos los castigos. Somos culpables.

Séptimo: el miedo es una señal de alerta. No hemos de correr riesgos

Éstos son los mandamientos que ningún guerrero de la luz puede obedecer”

PAULO COELHO. Manual del guerrero de la luz

La Ola

Me gusta el surf porque siempre aprendo algo:

LA INCERTIDUMBRE


Los ultimos metros antes de llegar a la playa son interminables...
La columna de pensamientos y deseos se agolpa a las puertas de la playa, como si un invisible muro de incerteza ralentizara el giro de las ruedas, como si el asfalto se estirará como goma elastica en manos de un niño.
Sabes que hay baño porque las nuevas tecnologías y los amigos te han avisado pero la incertidumbre de "the search" continua en el pecho:
¿Como estarán hoy las olas?
¿se habrá levantado viento?
¿habrá alguien en el agua?
¿mucha gente?¿poca?

EL APARCAMIENTO

Llegada al aparcamientos, muchos coches para ser finales de septiembre. Caras conocidas.
Al fondo, en la playa, se intuye un pico juquetón, no excesivamente grande, pero olas largas tanto de izquierdas como de derechas.
LLego despues de trabajar, aun queda tarde, pero el sol ya hace tiempo que se desprendió de su cenit.
Ieltxu y los chicos del Longboarders Go Home Club(blog en construcción) ya están cambiados.
Antes de hablar, ya nos habiamos comunicado: sonrisas, miradas complices, inquietud, proximo destino...de momento, una cenita para el jueves :D


EL PICO

Ayer tocó remar, la corriente ayudaba, pero el pico no estaba precisamente en la orilla. Media marea, gente en el agua, muchas caras conocidas, conversaciones breves y sanas de camino al pico(mejor dicho "de remada al pico")
El pico ordenado, bastante gente pero todo el mundo cogiendo olas, los tabloneros unas pocas más...pero que le vamos a hacer...al culpa es de la tabla que se deja llevar por cualquier espumilla...
En el pico ambiente agradable, asi da gusto estar en el agua aunque no se cojan olas!!


LA OLA

Cuando uno empieza a hacer surf suele empezar por olas pequeñas, tendidas, suaves. Sin embargo, el propio deporte, o tu propio cuerpo te va pidiendo algo más grande.
Normalmente le dás al cuerpo lo que te pide, luego te llevas un par de revolcones, tragas un poco de agua salada y vuelves a tu tamaño habitual. Tiempo después intentarás coger una ola un poquito más grande, y tu nivel o tu experienca te irá ubicando en tu sitio para poder conocer tus limites.
Para cualquier surfista medio la ola que cogí ayer posiblemente sea un tamaño decente, sin embargo para mí, tablonero amante de espumas tendidas, fue "LA OLA".

Porque en mi corta trayectoria como longboarder todavía no he cogido muchas de ese tamaño(1-1.5m) y con esa fuerza.
Porque desde que me puse de pie, ya me di cuenta de que la pared de la ola, estaba por encima de mi cabeza y no por debajo como suele ser habitual para mi.
Porque emocionado, mientras surfeaba y sin quererlo, me salió uno de esos gritos de alegría que nos recuerdan al lejano oeste...
Porque desde el primer instante la ola amenazaba con romper pero me permitió disfrutarla durante unos cuantos segundos, hasta que, como consecuencia del poco fondo, se desplomó, arrastrandome a mí y al tablón hacia el tambor de su lavadora.

Allí, entre revolcones de blanca espuma, me encontré con Jahgo.
Había cogido la ola anterior, muy parecida, también poderosa...
Jahgo también habia probado la función centrifugadora de la ola.


Fue una buena serie, de las ultimas antes de que la marea bajara por completo.


El sol se escondió detrás de la cortina de la noche.
cada ola siguió rompiendo:
cumpliendo su misión,
continuando el ciclo natural de la marea...


Un poquito de reggae:

El Mundo

(un cuento muy especial)

Un hombre del pueblo de Neguá; en la costa de Colombia, pudo subir al alto cielo. A la vuelta, contó. Dijo que había contemplado, desde allá arriba, la vida humana. Y dijo que somos un mar de fueguitos.

El mundo es eso -reveló-. Un montón de gente, un mar de fueguitos.

Cada persona brilla con luz propia entre todas las demás. No hay dos fuegos iguales. Hay fuegos grandes y fuegos chicos y fuegos de todos los colores. Hay gente de fuego sereno, que ni se entera del viento, y gente de fuego loco, que llena el aire de chispas. Algunos fuegos, fuegos bobos, no alumbran ni queman; pero otros arden la vida con tantas ganas que no se puede mirarlos sin parpadear, y quien se acerca, se enciende.

Eduardo Galeano, “El libro de los abrazos”

Ole tus huevos Ieltxu!!

Vaya tio que estas hecho!!
Dos dias de surf y ya se está poniendo de pié!!
Tenias que verlo ayer cogiendo olas ideales para aprender en bastiagueiro
Madre mia, enhorabuena!
ahora ya sabes, a darle duro y en unos meses haciendo aereos ;)

Acuerdate de la postura, del equilibio, de los pies, de las rodillas,de los brazos, de la cabeza, aprieta esa barriga, echate un poco más para delante, ahora un poco más para atrás,la ola, las preferencias, las quillas (cuidado que cortan), el invento,los pies, las algas, la orilla , la espuma, la gente,cuidado con la cara, rema, rema, el impulso, el take off, sigue remando, los pies,una cañita?, cuidado la serie, los tirones, la espalda, el mar, la playa, las sonrisas, las caidas, los pies ...¿otra vez los pies?
:D

Boas ondas!

y se fue el verano...

y el verano huyo hacia el sur.
y se fue a buscar calor, olor a hierbabuena y jazmin y notas de guitarra vieja.
Quedaron rezagados algunos rayos de sol, aquellos que colorearon nuestra tarde después de varios días de cielos grises. Cada uno de los rayos se fue, lentamente, alejandose hacia el oeste mientras el otoño, suavemente... se coló por las rendijas de las puertas...

Han sido cuatro dias de olas más bien malas pero de baños increiblemente buenos!
Gracias señores! Boas ondas

"HAY QUE CELEBRARLO" (Shabu One Shant)

Re-construccion

Me gusta el surf porque siempre aprendo algo:

Me ayuda a definirme, a ubicarme, a conocerme.
Me enseña a buscar mi sitio, a girar con los vientos para buscar un buen off-shore
Aprendo a medirme o moverme en mi medio, a descubrir mis limites.
Aprendo en qué olas y condiciones puedo/debo darme un baño y en cuales no.
Aprendo a fluir, aprendo a cambiar...

Me enseña a perder el miedo a probar nuevas experiencias, a intentar coger una ola un poco más grande, o un poco más fuerte, y a aprender que las primeras veces, me voy a caer y a tragar agua y revolcones...
me enseña que otros ya han pasado por esta situación y han seguido aprendiendo.
Me enseña que otros pasarán y que les queda mucho por aprender.
Me enseña que pasaré por otras mil experiencias distintas y que todo está por aprender..
y me enseña a fluir cuando las olas pequeñas, o a surfear espumas,o 1/4´s de metro
a ir playas ventosas para poder darme un baño, o a quedarme en casa porque siempre hay algo que hacer y porque tambien es necesario desconectar vez en cuando

Re-construyendo-me-ha-yo.
cambiarlo todo o cambiar nada.
Re-estructurarme
Re-definirme
Re-encontrarme...


[unas fotos y textos sueltos encontrados en internet]


"Todos los autores, todos los maestros y los grandes sabios siempre nos han dicho que investiguemos por nosotros mismos, que busquemos nuestro propio camino, que no hay receta concreta, solo ayudas en el camino. Muchas veces, parece que olvidamos estas palabras de todos aquellos que admiramos en el camino, para terminar admirándolos a ellos, y así quedamos cegados y cojos por largo tiempo. No deberíamos olvidar la verdadera ayuda que nos brindan a cada paso, ese compañerismo, eso que nos cuentan y que solo cuando lo vivimos lo podemos comprender, más allá de las palabras, que solo son eso, y nunca podrán contener el sentido, la emoción que se quiere transmitir"





"Dado el ritmo de vida que llevamos, y como consecuencia de esta mente - propietaria de nuestro silencio, pensamiento y acción- muchas veces no podemos sentir lo que hay detrás de las palabras que leemos, escuchamos o decimos; tan así, que en estos últimos años hemos substituido la investigación propia por la memorización total, anulando de esta forma cualquier posibilidad de llegar a nada realmente espiritual.

Muchas veces se parte de la experiencia del otro para intentar explicar algo que no hemos vivido, que no hemos sentido, y la pregunta inevitable que sigue es, ¿porque intentamos explicar algo que no conocemos en lugar de conocerlo para explicarlo? "







"... estaban centrados en su época, en la que era mucho más fácil meditar, estar atento, en la que la educación no era tan agresiva como es ahora.
Hoy en día todo lo que no se pueda poner dentro de un tubo de ensayo no existe, no se nos enseña a investigar, se nos enseña a memorizar lo que está escrito, a aceptarlo y a defenderlo sin cuestionarlo, sin meditar al respecto, simplemente se nos dice que es así y basta. "





"Quien pretenda una felicidad y sabiduría constantes, deberá acomodarse a frecuentes cambios" (Confucio)
"Dejarás de temer cuando dejes de esperar"(Séneca)
Quiero volver al origen.

quiero volver.

Trabajar la tierra de nuevo, coger la hazada entre mis manos y romper el duro asfalto...

Volveré muy pronto...

me gusta vivir a tu ritmo,
vivir al mio.
sonreir tranquilo,
sonreir contigo.

Me gusta sentir que vivo
me gusta sentirme vivo
sentir que rio, sueño, lloro, sollozo o grito...
me gusta sentirlo (TODO) contigo...






Zamba del emigrante

Tengo que partir, mi corazón,
antes que yo otros se fueron.
Todos saben que las aves migratorias
siempre encuentran el camino de regreso.
No llores más, mi corazón,
que yo no busco el olvido.
Sólo busco futuro y horizonte,
el faro que orienta al naufrago perdido.

Sube al ómnibus de Zitarrosa
una mañana de domingo,
aquel que nos llevaba al cerro.
Buscarás en la ciudad dormida
el sueño que tuvimos siendo niños.

Regarás bien, mi corazón,
nuestro jardín y los recuerdos.
Y cuando pasees por el mercado
brindarás a mi salud con medio y medio*.

Volveré muy pronto, mi corazón,
y sanará el barrio enfermo.
Todos saben que las aves migratorias
siempre encuentran el camino de regreso...



gael

cando tomas consciencia de ser o creador da tua propia vida, sinteste máis forte. Debes aprender a traballar esa forza para afrontar as consecuencias.

Os ricos non enchen os estadios nin as prazas de touros

Estado latente

En agradecimiento a Paris Joel por esta entrada y encender mi chispa para reflexionar sobre esto y también a todo el mundo que estaba ayer en Basti, por robarme unas cuantas sonrisas inexperadas


Te sientes distinto?, te faltan sonrisas?, te faltan sueños?
Has ido perdiendo la energía lentamente sin saberlo.

En ocasiones sientes que la vida ya no late con la misma intensidad, como si su/tu corazón no palpitara.

Y es cierto que sientes que ha dejado de latir, pero es falso que, en realidad, haya dejado de hacerlo.

Simplemente no lo percibes...o no lo recibes.
Puede ser que tus puertas estén cerradas, o medio abiertas, y que la vida, con su intensidad no sea capaz de atravesarlas...

/* Pensando sobre esto, se me ocurrío denominarlo "Estado Latente" (no se si alguien lo habrá usado ya*/

La vida en estado latente...
El mar en estado latente...
Nosotros en estado latente...

Es como el surf cuando el mar es pequeño o escaso, aunque apenas haya olas estarás ahí, insistes en estar ahí,quieres estar ahí.
Sabes que vendra una serie más, lo percibes, crees verla a lo lejos...
Y se acerca, y viene, y rompe...pero en la otra punta de la playa...
Y sientes, que no estabás en el sitio correcto.
Y empiezas a buscar, y a moverte, y pruebas otros sitios y disfrutas de la intensidad de acertar(a veces), y otras, equivocarte.
Y en cada pico otra gente y otras sonrisas, y otras conversaciones y otras olas compartidas ( porque de vez en cuando, cada 10, 100 o 1000 olas, esta bien compartir una ola, te rejuvenece).
Y sin saberlo, buscando tu ola, en una tarde de poco mar, tu puertecita se ha abierto,has conocido gente, has sonreido con ella, has aprendido con ella, y mientras todo esto pasaba, surfeaste la ola que esperabas.



foto:internet

------

Si estás vivo, sabrás que la vida no para.
¿soy yo el que he parado?
¿voy demasiado rápido?

Quizás simplemente no consiguimos bailar al ritmo que la vida toca para nosotros(o no escuchamos con claridad), o usamos viejas formulas: me da trabajo buscar o me conformo con esperar ( a veces años) a que "la ola" vuelva o decir que ya lo haré mañana (o cuando me jubile) o que ya vendrán tiempos mejores ( porque sabes que en donde estás fuiste feliz hace tiempo, recuerdas que una vez rompía una ola muy buena aquí)

Querido amigo, sin darnos cuenta,cada segundo que pasaba, cada ola que rompía,cada brisa que soplaba, estaba en movimiento y nosotros no.

Cada hoja, cada gota, cada grano de arena...
Y nosotros quietos, en estado latente
esperando que vuelva lo que ya no está,
sin saber que lo que venga
vendrá por lo que hagamos,
y que si no hacemos nada,
nada vendrá.

Querido amigo, sin darnos cuenta, han cambiado los fondos...



¿ Y vosotros que opinais?
te atreves a compartir como lo sientes?
(gracias suso por adelantarte en la entrada anterior)



-

The search

Me gusta el surf porque siempre algo:

Y aprendo a surfear, y aprendo a fluir, y aprendo a elegir las olas que me manda la vida.

Y aprendo aprendiendo a levantarme cada vez que me caigo
Y aprendo que el aprendizaje es lento, y a veces duro, y a veces triste.
Y aprendo que queda todo por aprender
y aprendo a construirme y a seguir mi instinto
y aprendo a seguir mi instinto
y aprendo aprendiendo a seguir mi instinto
y aprendo a cerrar los ojos para ver
y aprendo a cerrar los ojos para ver
y aprendo a cerrar los ojos para ver...

la marea,
brilla el amor en tus ojos;
correras por habitaciones verdes,
A veces conmigo, a veces sin mi.
Desayuno caliente en el frío invierno,
hace tiempo que desde el rompiente me llamo,
me llamo a mi mismo,
para encontrarme
para re-encontrarme,
se que ya estoy alli desde hace tiempo,
aunque no se
cuando llegaré

porque no se quien soy
no se de donde vengo
no se adonde voy
no se lo que tengo






Sabe, já faz tempo
Que eu queria te falar
Das coisas que trago no peito

Saudade, já não sei se é
A palavra certa para usar
Ainda lembro do seu jeito
Não te trago ouro
Porque ele não entra no céu
E nenhuma riqueza deste mundo
Não te trago flores
Porque elas secam e caem ao chão
Te trago os meus versos simples
Mas que fiz de coração

Soedade

O neto choraba.

- Que pasou?- falou o avó

- Avó, os nenos falan de min e metense conmigo porque as veces gusto de xogar soíño ou prefiro pasear polo río mentras eles xogan o futbol.

O avó gardou silencio.

- Recorda Gael, que a felicidade nunca é verdadeira se non é compartida.
Mais recorda tamén que, igual que precisas do frío para experimentar o calor, igual que precisas estar canso para experimentar o descanso, has de experimentar a soedade para ser consciente da ledicia de compartir o teu tempo coa xente.

Gael chorou de novo.
O avó foi coller leña.




El Making-off de "Soledad" a cargo de Dani Alvite:

Alberto "Mou" Mourio -Soesto- from daniel alvite on Vimeo.