que entrades directos ó berce
da miña existencia,
pendurádevos de min
sons
que voades no niño do río,
onde corren as augas mansas,
penduradevos de min
sons
que abrides as espigas do trigo
onde o vento xoga coa palla
clamade no roncón por min
sons
que transportades o orgánico brillo
do ouro que respira no peito
chorade nas gorxas por min
porque as vosas vibracións
expanden os límites do mundo
e levantan a voz
das faíscas que berran
saltando no silencio.
mou de lugo
