A LA SOMBRA DE LAS PALMERAS....

El Buen Oasis existe sólo ahora

Mañana las dunas serán otras, igual que otras serán las olas que ya no cogeremos.

El buen oasis es un estado para desconectar del tiempo y del espacio.

El buen oasis es ese estado en el que tienes ganas de reír , saltar , gritar, llorar...
ese estado en el que de repente eres consciente,

Eres AMOR , eres sólo energía
y
fluyes elegante!




A amiga de Gael, a nova veciña do pobo, so estivo no verán.
En setembro, volveu a cidade a estudar.

Viña tódolos verán a aldea, e tamén nas festas importantes, pero Gael nunca se fixara nela.

Este ano, como tódolos anos, acompañou ós seus pais polo día de defuntos.
Atopou con Gael no ceminterio, e mentras os maiores dedicaban o seu tempo a poñerlle frores ós homes e mulleres xa idos, os nenos admiraban as frores.

Escoitaba Gael:

- Encántanme as frores, o seu aroma, os seus colores - falaba ela- .Encántame saír na maña cedo a ulilo seu perfume. Encher os meus pulmóns coa súa esencia, quedarme perplexa durante horas admirando a perfección das rosas, as curvas dos caraveis, os pistilos das frores de pascúa...
Encántame a natureza, o olor da herba verde recén cortada, o frío do bosque nas sombras de outono...

Mirou o seu reloxo.

- Qué tarde é Gael! Teño que marchar.

E saíu correndo para casa mentras Gael observaba como ela corría entras os montóns de follas secas do outono...

--><--

Gael despertou cedo, almorzou e foi dar unha volta a ver se "por casualidade" Ela, andaba pola rúa.
Foi pola praza do concello, polo parque e polo río. Nada.
Decidiu entón achegarse a Igrexa, e cruzando o ceminterio, oiu ruido de cristais.
Pegadiño o muro, silencioso e con cautela decidiu aproximarse a ver que acontecía.

O sorriso de Gael precipitouse o chan como pedra que cae o mar dende o cantíl.
Os seus ollos, abertos ante aquela estampa, inundabanse de bágoas, Gael non comprendía.
Quietiño, intentaba pensar con claridade, pero so lle viñan a mente as últimas palabras que Ela lle dixera:

- " ... encántanme as frores..., encántanme as frores..." - repetía a súa cabeza sen parar -"... encántanme as frores..."

Mirou de novo cara o ceminterio tras escoitar novamente un crital rachar.
Non podía crelo, non comprendía nada, non se atrevía a moverse nin un pelo, tampouco se atrevía a chorar, pero as bágoas saían soas...

Secou os ollos como puido e mirou novamente intentando comprender.


Ela estaba alí, soa.
A súa cara, os seus xestos , eran o reflexo dunha persoa que Gael non coñecía.
Non entendía.
Alí estaba Ela, rachando os centros de cristal que as familias levaban na honra dos seus defuntos, esnaquizábaos lanzandooas contra os sepulcros, logo collía as frores e lanzabaas de novo contra as tumbas.
Pisabaas, saltando con rabia sobre elas, machacandoas co pe, co talón, retorcendo o nocello para exprimirlas ben facendoas sangrar...

" ... encántanme as frores..." repetía mirando ó chan a cabeza de Gael. Os seus ollos choraban e os seus pes, púxeronno de camiño á casa, desolado e perdido, coa pena rompendolle a espalda nun escuro e nubrado día de defuntos...

REGGAE TO WEEKEND --> JAH NOS ACOGE

La mentira (Poema a Lizdo)

Seguimos vivos,
liberándonos de todo lo que no nos sirve.
Adiós rencor y envidia,
que arrastren la rabia los versos
que arrastren los pasados de otra vida,
que ahora soy ahora
y aquella vida  no es la mía.

Todo es amor, ilusión, regalo y mentira



LA MENTIRA



Tus palabras cuervas
soslayan de reojo tu mirada
te ocultas de ti mismo
corres,
paras,
observador de la fotografía ya sacada.

Mañana no serás mañana,
no eres ya el que fuiste,
ahora eres nada.

Quisiste,
arañando ya sin uñas tus principios,
agarrarte a donde fuera
¿delante del primero?
llegando caiste sin fuero.

Y ahogado en tu final
te vendiste ante pecunio sin moral

¡OH! Luchador valiente de ajenos valores
te vendiste a la mentira
te vendiste a los honores...

Y en el café , o en tu bañera
un tibio traje gris;
el turbio expresso te desvela,
que ahora como antes,
al hablar de mí:
Querido Frankenstein, mentís!

La culpa y la templanza.

Mis pies, el suelo,
tus costillas en la lanza.

Y en negro pozo
bucean el  abismo
lágrimas de azucar se arrepienten
por la lección mal enseñada
por el agrio sabor de la soledad
(rodeado de las putas)
contigo mismo en la mañana.

mou de lugh