A LA SOMBRA DE LAS PALMERAS....

El Buen Oasis existe sólo ahora

Mañana las dunas serán otras, igual que otras serán las olas que ya no cogeremos.

El buen oasis es un estado para desconectar del tiempo y del espacio.

El buen oasis es ese estado en el que tienes ganas de reír , saltar , gritar, llorar...
ese estado en el que de repente eres consciente,

Eres AMOR , eres sólo energía
y
fluyes elegante!




Escoita

Escoita.
Escoita o son que soa dentro
ese son que rompe os osos
ese son que ven das raices máis profundas da terra.

Escoita.
Escoita o susurro do Vento
ese Vento que traspasa a pel
ese Vento que sae do máis intimo do teu alento.

Escoita.
Escoita as cores que veñen da Luz
esa Luz que emana do teu peito
esa Luz que mostra as sombras que te negas a ver.

Escoita.
Escoita o Verbo que crea Vida
Ese Verbo que te move
Ese Verbo que nace no vacío da existencia.

Escoita.
Escoita ó Eterno,
ese Eterno que traspasa ó tempo
ese Eterno que forma Vida, Verbo, Luz, Son e Alento.

Mou de Lugh

CASTREXA



Unha corda, un balón,
unha conversa,
táboas de madeira
e notas musicais voándoa,
voando ó carón dela.

Éramos cativos
 cativos que xogaban,
que xogaban ó redor dos alambiques,
dos alambiques que mordían
os perfumes de augardente.

Éramos nenos xogando,
xogando a correr nos patios
que destilaban os restos do bagazo
nunha inocente infancia:
nós, os nosos pais e os seu regazo.

Unha corda, un balón,
unha conversa,
táboas de madeira
e notas musicais voándoa,
voando ó carón dela.

Bolboretas voando en DOurado
                  voando en REcordos
                  voando en MIL contos
Bolboretas voando en FAmilia
                              en SOLsticios
                              en LAvandas
                              en SIlencio.


Unha corda, un balón,
unha conversa,
táboas de madeira
e notas musicais voándoa,
voando ó carón dela.

Foise o mundo,
ficou no meu recordo
na miña mente non deixou de ser pequena...
mais no sagrado bosque
cos lustros pasados, atopeina:

Eu era vikingo,
e ela, convertírase en castrexa.

¿ Quen poidera retomar os xogos da inocencia
e morder alambiques
e agariñar bagazos
e  destilar peles morenas?

Unha corda, un balón,
unha conversa,
táboas de madeira
e notas musicais voándoa,
voándo ó carón dela...


GRACIAS AL ABRAZO ROTO

Al brazo,
que en tiempos me abrazó
agradezco en estas letras
el profundo dolor que me causó.

Hubiera cruzado descalzo
del mismo infierno, las brasas
por la relación que nos unía
por la emoción
que aún queriendo no sentir
sentía.

Hubiera saltado desnudo
alocado en grandes plazas
abandonando mi vida,
tapiando con tus uñas
las ventanas de mi casa.

Hubiera quemado bosques
convertido el permafrost en un desierto
bombardeado la luna
o morir
cien veces más después de muerto.

Hubiera corrompido a 12 reyes
entregado a Judas por 13 sacos de estiércol,
mordido calaveras
a las puertas del útero Materno;
o mancillado la tinta de las sagradas leyes,
o arrancado los ojos
de aquel que soñara despierto...


Ahora
conscientemente lo observo:

Como Gracias a ti,
descubrí:
mi noche oscura,
mi corona de rotas espinas;

Mi pozo negro,
una horrible crucifixión
y la lacerante muerte de mi ego.

Mou de Lugh