A auga caía de novo sobre a terra. Os homes seguían traballando as leiras e as mulleres xa tiñan preparada a casa para as novas colleitas. Era primavera e os paxaros transformaban a aldea nunha verbena natural.Gael seguía medrando.
- Gael, ves aquel paxaro?
Lanzou a vista o ceo e asentiu.
- Non o cazarás nunca
- Como que non! Podo colle-la escopeta e matalo.- respondeu Gael airado.
- Podes intentalo. Ir ata a casa, busca-la escopeta, cargala e voltar, mais...
¿como has saber se o paxaro o que disparas e o mesmo que está a voar agora?
Gael quedou absorto na danza celestial que as inmensas ás pintaban entre as nubes.
Non atopou resposta pero atopou outra posibilidade.
- E se lle poñemos froitos velenosos preto do niño?
O avó silencio a Gael coa sabedoría da súa mirada.
Sorriu o ver que Gael medraba conforme comprendía e falou:
- Gael, non precisas dispararlle, non precisas envelenalo. O paxaro é paxaro e non poderás cambialo. Debes aceptalo. Aínda no caso de que o atraparas con vida e o enxaularas, él seguiría intentanto voar, intentando saír do cárcere e intentando voltar o ceo. Seguiría movendo as ás , ¡ata o punto de destrozalas! e sen perder a súa esencia, seguiría loitando por saír da súa prisión. Podes darlle alimento e estaraslle dando máis e máis forza para que o siga intentando. Non poderás dominalo.
Mira ben Gael, os paxaros son libres e son libres porque viven na verdade da súa esencia e
dende a túa esencia, se a comprendes , non podes capturalo.
Dende a verdade debes comprender que os paxaros nacen para comprender as súas ás. Igual que os homes nacen para comprender a súa esencia.
Só dende a mentira, dende a superioridade tecnolóxica ou dende a trampa podes capturalo se se deixa; e aínda que o limites, que o ates ou creas que podes negalo, en canto o paxaro poda, ó ceo sairá voando.
O avó fixo un silencio e mirou de novo o ceo.
- Non o cazarás nunca Gael, porque non precisas cazalo...
mou de lugo
